Współczynniki wyrównawcze uwzględniające położenie lokalu w bryle budynku

W celu właściwego podziału kosztów ogrzewania pomiędzy poszczególne lokale w budynku wielolokalowym zasilanym w ciepło ze wspólnego źródła ogrzewania (węzeł cieplny, kotłownia, pompa ciepła itp.) stosowane są mieszkaniowe współczynniki wyrównawcze uwzględniające położenie lokalu w bryle budynku (znane także jako współczynniki redukcyjne, współczynniki wyrównawcze LAF lub współczynniki wyrównawcze Rm), które służą do skorygowania odczytów urządzeń.

Tematykę tę regulują niżej wymienione akty prawne.

Ze względu na to, że poszczególne akty były przedmiotem licznych zmian w ciągu wielu ostatnich lat, posłużymy się na potrzeby niniejszego artykułu ich ostatnio publikowanymi tekstami jednolitymi, wraz ze zmianami wprowadzonymi po opublikowaniu ostatniej wersji tekstu jednolitego:

1. Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 31 marca 2021 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy – Prawo energetyczne
   U. 2021 poz. 716

Prosimy zwrócić uwagę na Art. 45d, ust. 2., pkt.2).

https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU20210000716

2. Obwieszczenie Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia 8 kwietnia 2019 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, U. 2019 poz. 1065

Prosimy zwrócić uwagę na §135 ustęp 2, punkt 2) oraz ustęp 3, punkt 2)

https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU20190001065

            zmienione przez 

3. Rozporządzenie Ministra Rozwoju z dnia 16 września 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie
   U. 2020 poz. 1608

Prosimy zwrócić uwagę na dodanie w §135 ustępów 7-10

https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU20200001608

W związku z powyższym, wprowadzenie systemu indywidualnego rozliczania kosztów związanych z dostawą ciepła na potrzeby c.o. wiąże się z koniecznością skorygowania niekorzystnego pod względem energetycznym usytuowania niektórych lokali w bryle budynku w taki sposób, aby wyeliminować wpływ lokalizacji lokalu na koszty związane z jego ogrzaniem. Dotyczy to przede wszystkim lokali usytuowanych na parterze, na ostatniej kondygnacji oraz przylegających do ścian szczytowych, a także lokali położonych nad bramami i przejściami, przyległych do pomieszczeń o niższej temperaturze użytkowania itp.

W praktyce korekta taka realizowana jest poprzez odpowiednie współczynniki zmniejszające, przez które mnożone są wartości odczytane z podzielników kosztów. I tak przykładowo w przypadku zastosowania współczynnika równego 0,8 do końcowego rozliczania uwzględnione zostanie tylko 80% wartości odczytanej z podzielnika kosztów. Każdemu z lokali w budynku przyporządkowany jest indywidualny współczynnik wyrównawczy.
W większości przypadków, spółdzielnie lub wspólnoty mieszkaniowe przyjmują regulaminy, w których lokale usługowe mają przydzielone współczynniki wyrównawcze równe 1,00, ale zdarzają się też tacy nasi Klienci, którzy życzą sobie wyliczania współczynników wyrównawczych również dla lokali użytkowych.

Stosowane są trzy podstawowe metody wyznaczania współczynników wyrównawczych:

1. metoda polegająca na doborze współczynników wyrównawczych z tabelki opracowanej przez COBRTI „Instal” w latach 70. XX w.
   W zależności od daty oddania budynku do eksploatacji i stopnia jego ocieplenia mamy do wyboru następujące zestawy współczynników: 0,7; 0,8; 0,9 i 1,0 lub 0,8; 0,9 i 1,0, które przyporządkowujemy poszczególnym mieszkaniom w zależności od ich usytuowania

2. metoda polegająca na ustaleniu współczynników wyrównawczych w zależności od mocy grzejników w poszczególnych lokalach
3. metoda polegająca na obliczeniu współczynników wyrównawczych, na podstawie zapotrzebowania na moc cieplną poszczególnych lokali, z wykorzystaniem obliczeń cieplnych, uwzględniających dla każdego lokalu strukturę przegród zewnętrznych (ścian, stropów, okien, drzwi itp.).

Pierwotnie wykorzystywane były wyłącznie metody nr 1. lub 2. Obecnie jednak, w związku z rozwojem komputerowych technik obliczeniowych, w coraz większej liczbie budynków odchodzi się od tych metod i dokonuje korekty współczynników poprzez zastosowanie metody nr 3., która dysponuje pełnym zakresem współczynników (w praktyce od 0,20 do 1,00 z krokiem co 0,01).

Przedsiębiorstwo FEBES Filip Bańkowski specjalizuje się w wyznaczaniu współczynników wyrównawczych dla potrzeb podziału kosztów ogrzewania.
Do tej pory wyznaczyliśmy takie współczynniki dla około 40 000 lokali w całej Polsce.

Co jest nam potrzebne do wyliczenia współczynników wyrównawczych:

1. specyfikacja lokali wraz z ich powierzchniami użytkowymi (najlepiej plik Excel) bez danych osobowych właścicieli/ osób użytkujących lokale
2. zwymiarowane rzuty poszczególnych kondygnacji z zaznaczonym podziałem na lokale + informacje nt. ich ewentualnych połączeń lub podziałów + dane nt. ogrzewania i sposobu użytkowania pomieszczeń wspólnych oraz wartości temperatury obliczeniowej w tych pomieszczeniach
3. przekroje pionowe budynku
4. widoki elewacji
5. część opisowa projektu – chodzi o strukturę przegród budowlanych (z jakich warstw składają się ściany, stropy, dachy itp.)
6. dokumentacja termomodernizacji informująca o grubościach i parametrach warstw izolacyjnych
7. dokumentacja c.o. – rzuty kondygnacji z zaznaczonymi numerami pionów + rozwinięcia pionów ze wskazaniem ich średnic
8. faktury za ciepło lub za nośnik energii (gaz, węgiel itp.), energię elektryczną (jeżeli dotyczy ogrzewania) – za 12 miesięcy (ostatni rok kalendarzowy lub ostatnie 12 miesięcy) – potrzebne do weryfikacji obliczeń cieplnych dla budynku

Ponadto, przed przystąpieniem do pracy konieczne jest wykonanie dokumentacji fotograficznej obiektu.

W przypadku braków w dokumentacji architektonicznej lub c.o., uzgadniamy z Klientem, czy jesteśmy w stanie sami wykonać inwentaryzację na potrzeby wyliczenia współczynników wyrównawczych, czy też będzie konieczność zlecenia inwentaryzacji specjalistycznej firmie.